Onze vrijwilliger van het 1e uur, hij was diegenen die elke donderdag de pesto maakte, de groenten sneed voor de rode saus. En hij wist altijd wel ergens een verhaal te vertellen, een wijsheid te poneren of gewoon zijn koffie te drinken ... raar, biezonder raar om hem er niet meer bij te hebben. De Hugo was kritisch, ook voor ons en in vergaderingen werd ons regelmatig een spiegel voorgehouden.
Maar het is niet anders, leven is doodgaan. Hoe erg we dit ook vinden.
Dank je Hugo, het afscheid op 24 mei was mooi, we hebben gelachen en gehuild en een ganse namiddag naar jouw muziek geluisterd (echt waar, en toegegeven, daar zat goe gerief bij).
Wij gaan verder op ons elan, en we nemen jou gewoon mee!
Merci
